Je bent een icequeen of je bent het niet…

Naast deuren trappen en bedrijven binnenstappen, koud bellen en killer-sales-instinct schuilt er een klein (letterlijk met 1m63) lief meisje in Barbara Bisschop. U heeft haar misschien wel eens langs zien stuiteren? En wat doen kleine, drukke meisjes om zelf tot bedaren te komen? Juist, even afkoelen. Letterlijk.

IK WIL ERUIT

Tijdens de ijsbad sessie van René Valk denk je maar aan twee dingen: 1. IK WIL ERUIT 2. IK ga niet als eerste opgeven. Heerlijk die tegenstrijdigheid, want die herken ik uit het echte leven. 1. Ik moet naar huis, de kinderen hebben honger, het is vandaag mijn dag om te koken. 2. Ik zit nét zo lekker in mijn creatieve bubbel, laat me nu in godsnaam even doorgaan dan hoef ik de rest van de week niet zo hard te werken. Dat laatste is overigens onwaar, ik betrap mezelf namelijk dagelijks op deze gedachte zo vlak voor etenstijd. Het is een soort van workaholic patroon dat zich iedere 24 uur een paar keer herhaalt. Zo vlak voor het naar bed gaan heb ik namelijk meestal ook een briljant idee. En, dat moet dan natuurlijk nog even snel uitgewerkt worden. Dit gaat ten koste van de aandacht van mijn partner, mijn libido, mijn nachtrust en mijn humeur de volgende dag, maar mijn ‘gele kant’ laat zich dat niet zomaar wijs maken. Met het gevolg dat ik een paar weken later relatietherapie, een seksuoloog of tantra cursus, medicinale wiet (voor ’s avonds) en energy drankjes (voor overdag) overweeg.

Ja jongens, zo’n ijsbad dat maakt wat in je los, ik kan het iedereen aanbevelen!

Dank dank dank

Meer dan dagelijks ben ik dankbaar voor mijn werk, mijn baan, mijn bedrijf, mijn werkgeluk. Ik doe wat ik zo leuk vind, weet ’s ochtends niet waar ik ’s middags eindig en dat spannende verassende effect…man daar kick ik op! Na een periode van lockdowns en avondklokken, binnenblijven en thuiswerken merk ik dat het verschil tussen mijn liefdes partner en mijzelf groter is geworden. Hij heeft ruim 2 jaar alleen maar thuis gewerkt terwijl mijn dag pas begint wanneer ik de deur uit stap. Het heeft een groot belevingsverschil gecreëerd in hoe we beide naar werk kijken. Ik heb mijn bedrijf opgestart midden in de coronacrisis hij is dagen van 9 uur gaan maken. Ik heb mazzel als ik er op een dag aan toe kom om 2 uurtjes achter elkaar achter de computer te zitten om dingen uit te werken, hij zit 9 uur achter elkaar naar 4 macbook schermpjes te kijken. Dit leidde tot enige frustraties onderling als ik ’s avonds weer ‘last’ had van een zakelijk oprisping en blij mijn Microsoft Surface openklapte om deze asap vast te leggen. Ik had toch de hele dag de tijd gehad om goede ideeën uit te poepen? Waarom moest het dan weer in zijn tijd?

Vrije tijd?

Vriendlief heeft inmiddels voor 4 maanden sabbatical getekend en geniet optimaal van vrije tijd. Waardoor ik me genoodzaakt voel om iets meer focus op het thuisfront te richten. Met twee puberzonen die ook grotendeels hun eigen plan trekken en een eigenwijze ipad verslaafde snotaap van 11 jaar valt het echter niet altijd mee om alle neuzen een kant op te krijgen.

Dit is mijn laatste week voor de vakantie, waarin ik me had voorgenomen om rustig de dagen af te bouwen. Als er op een van die lekker-relaxed-afbouwen-dagen bij vier (!) van de vijf afspraken -slechts vlak voor of bij aanvang- blijkt dat deze niet door gaat verruil ik die o-zo-gezonde-lage-werkdruk in een klap voor een Mount Everest aan frustratie. Dan maar even gauw vooruit blikken:
Morgen een dagje klussen bij een vriendin op de planning en de dag afsluiten met een Duurzame netwerkbijeenkomst. Zin in! Donderdag blijf ik denk ik de hele dag bed liggen en vrijdag doop ik om tot een dag met alleen maar afscheidsborrels. 😊

Fijne Zomervakantie!

ps. dank Norbert voor het vastleggen van dit goddelijke moment.